Wednesday, June 18, 2008

Εξιλέωση

Γλυκά είναι ακόμη τα καλοκαιρινά βράδια με το ευεργετικό άρωμα της γαζίας να διακόπτει πρόσκαιρα την ιδιώτευσή μας.Τα χρήματα δεν επαρκούν ούτε για ρεφενέ στον καφενέ οπότε παίρνουμε τους δρόμους προς άγνωστη κατεύθυνση.Χάζι άλλωστε κάνω τις φιλικές παρέες που μαζεύονται στις δροσερές αυλές των λιγοστών μονοκατοικιών σαν κάποιο απροσχεδίαστο γιορτάσι να λαμβάνει χώρα.
Σε έναν από αυτούς τους περιπάτους μου,σουλατσάροντας σ'ένα ήσυχο δρομάκι πάνω από τη Λένορμαν,ακούστηκε φασαρία από κάποιο διαμέρισμα μιας παλιάς πολυκατοικίας.Μπερδεμένες φωνές,μια βαριά αντρική και μια γυναικεία που είχε ξεσπάσει σε λυγμούς ήχουσαν σύμμικτα με κρότους από αντικείμενα που σπάνε και άλλους πνιχτούς θορύβους.Σταμάτησα και κοίταξα.Στο χαμηλό μπαλκόνι φάνηκε ένα παιδάκι που άρχισε να τρέχει,όμως οι κιγκλίδες έφραζαν τη φυγή του.Παγωμένο απ'τον φόβο,έχωσε το προσωπάκι του ανάμεσα στα κάγκελα και κοίταζε τον δρόμο.Λίγοι περαστικοί που παρακολουθούσαν και αυτοί με περιέργεια έστερξαν το μικρό αγόρι από αιμάτινη απόσταση.Οι περισσότεροι προσπεράσαμε με διαβαθμισμένη αδιαφορία.
Το παιδί,γονατισμένο πια,άρχισε να κλαίει και περίτρομο άκουγε τις βρισιές και τα χτυπήματα που εντονότερα πλέον έρχονταν από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Αν και καθυστερημένα,σου ζητώ συγγνώμη μικρέ μου που έφυγα έτσι.
Μπορεί ο πατέρας σου κάποτε να βρέθηκε σε παρόμοια θέση με εσένα και ίσως και εσύ να δεις κάποια στιγμή τον γιο σου να φεύγει μακριά για να γλυτώσει απ'την οργή σου,συνειδητοποιώντας πως εμπεριέχεις τον άνθρωπο που τώρα σε εξανάγκασε να τρέξεις.
Εύχομαι να μην του μοιάσεις,όπως και αυτός πιθανώς έμοιασε στον προηγούμενο.
Αλλά μάλλον αυτή την ευχή δεν θα την ακούσεις μιας και δεν αφέθηκε απ'τα χείλη μου.
Όπως ακριβώς η πίστη μιας εν δυνάμει παραλλαγής δεν ξέφυγε απ'τον χονδρόπετσο κυνισμό μου.

Monday, June 16, 2008

Nice guy

Ένιωσα μια δυσεξήγητη συμπάθεια γι'αυτόν,έτσι όπως ένα λεπτό μαράζι κάλυπτε το βλέμμα του.Δεν τον γνώριζα αρκετά,ό,τι ήξερα ήταν η γνώμη των άλλων:"Σπάνια θα τον δεις να χαμογελά.Αυτές όμως τις λίγες φορές το πρόσωπό του το φωτίζει η ευγένεια.Είναι πολύ καλό παιδί", ομολογούσαν ακόμα και στον εαυτό τους.
Ένας άτυπος τίτλος τιμής που απονέμεται κατά βάσιν σε όσους έχουν αφομοιώσει πλήρως τη μετρική της απόρριψης,εμφανίζουν ωστόσο μια αδιόρατη δυσανεξία.
Ακόμα και όταν ο εν λόγω χαρακτηρισμός δεν εγείρει βάσιμες υπόνοιες ευφημισμού,συνιστά ένα φτενό επιχρύσωμα του χαπιού για τους ετερόφωτους.Για εκείνους που,όπως γράφει ο Σαμφόρ,επειδή δεν καθοδηγούνται από τις δικές τους αρχές,αλλά όντας μικρόψυχοι και φυρόμυαλοι αφήνονται να ποδηγετηθούν,δεν θα τους αποκαλέσουν πρωτότυπους ή αδάμαστους,αλλά ως τα "καλύτερα παιδιά".
Αυτό που με ενοχλεί σε αυτή την αδρομερή περιγραφή που ξέπεσε σε λεκτική σύμβαση,είναι ότι,όσο καλοπροαίρετα και αν εκφέρεται,όσο βελούδινο και αν είναι το βλέμμα αυτού που την εκστομίζει,δεν παύει να αντικρίζει τα αντικείμενά της σαν μια αφόρητα γαλήνια λίμνη.Μας θέλγει η εικόνα της όμως διστάζουμε να βουτήξουμε στα μεφιτικά νερά αφού η στασιμότητά τους δεν είναι του γούστου μας.Η μόνη ευχαρίστηση προέρχεται από το τσαλάκωμα της υδάτινης επιφάνειας καθώς παρατηρούμε τους επάλληλους κεντρόφυγους κύκλους που σχηματίζονται από τη ρίψη μικρών λιθαριών στο θολό νερό.
Και όσο για πέτρες η όχθη,άλλο τίποτε.
Ο Σοπενάουερ ισχυριζόταν πως η καλοσύνη της καρδιάς είναι υπερβατική ιδιότητα,ανήκει σε μια τάξη πραγμάτων που υπερβαίνει αυτή τη ζωή,υποκλινόμενος έτσι σε μια ανώτερη ομορφιά.
Ίσως αν το είχε διαβάσει αυτό ο άγνωστός μας φίλος να σταματούσε να ζει πλέον στην ξυνωρίδα μεταξύ ελπίδας και απογοήτευσης.
Και πιθανόν να μη μας γλύκαινε την ψυχή με το αβέβαιό του χαμόγελο.